روز عشاقه.هر سال این موقع حال عجیبی داشتم.دستانی پر را می دیدم و چشمانی از آنهم پرتر.پر از برقی انگار چشمانشان هم هدیه ای داشت و می خواست پرش بدهد تا عمق وجود همتاهایشان و می ماند دستان من که پر از تمنا بود وچشمانم که به دنبال همتا. می خواستم مجنون خیابانها شوم ، راه بیافتم و هرکس را دیدم که لبخندش رنگی از آتش داشت نگه دارم و برایش فریاد بزنم من هم عاشقم ، من معشوقی دارم زیباتر از تمام گلهای هدیه شده شرینتر از همه ی شکلاتها با همان تلخی نابشان وچشمانی که از به آهو هم طعنه می زنند خرس که دیگر هیچ آخر به همان دوستی خرس وار هم راضیم و نیست.معشوقی دارم که نمی توانم به او قلب هدیه دهم چون قبلا آن را برده است و معشوقی که اگر بخواهم تمام جهان هم فدای لحظه ی بهم خوردن مژگان بلندش کنم کم است.
گاهی می گفتم شاید این روز عشق تفاوت کنم اما باز هم از تو دورم ،باز هم همان حس عجیب و همان تمنای همتا.ولی نه، به دلم که نگاه می کنم امیدی نارنجی در آن سرکشی می کند ،قویتر از آنست که جلویش را گرفت پس به زبان می آورمش :شاید طنین  صدایت این روزم را متفاوت سازد.از فکرش هم گرمای مطبوعی تنم را گر می اندازد آن را هم نشنوم همین برایم کافیست.
 به دِینم فکر می کنم و اینکه چگونه ادا نکرده خواسته ای دیگر از تو داشتم هر چند که آن خواسته یک نگاه کوتاه شاید عاشقانه باشد.مگر نه اینست که این حال زیبا را ،این فراتر از معنا را این بغض غریب نوشته هایم را تپش قلبم را و همان خریدن ناز نگاهت را به تو مدیونم و چگونه می توانم از ادایشان کنم بجز اینکه که عاشق که هستی عاشقترت کنم.
گفته بودم که می خواهم با عشقمان به همه نشان بدهم  که قصه لیلی و مجنون افسانه ای بیش نیست پس چگونه می توانم  حضور نام دیگری روی روز عشقِِِِ بیشتر تقویمهای دنیای عاشقی را بپذیرم مگر من هم مانند او اسیر معشوقم نشده ام و مگر نه اینکه من هم حاضرم برای او نه یک بار که هزار بار بمیرم.
در عوض اینبار خواهشی دارم به پاس پروانه هایی که امروز خندیدند تو هم لحظه ای بخند.لحظه ای برای من بخند.